Mijn zondag in de wolken

Mijn zondag in de wolken:
Na een late of vroege aankomst (zaterdag 12 uur ’s middags), gebaseerd op hoeveel je geslapen hebt, werd ik opgehaald door mijn gastgezin. Gelijk viel mijn aandacht op het tot nu toe meest verbazende feit over de Fransen; Ze eten ongelofelijk veel, en lekker. Toen we aankwamen bij het huis van mijn gastgezin kreeg ik een korte introductie rond het huis, waarna we ons direct richtten op onze “lunch”, wat in Nederland zou voldoen als avondeten: Spaghetti, kippenpoten en stokbrood. Na een gezellige middag en een welverdiende nachtrust had mijn lieve gastgezin besloten dat we wat voor mij een episch avontuur en voor hun een gewone middag zouden gaan doen; Een wandeling in de bergen op circa 1800 meter hoogte. Voordat we de eerder betreffende wandeling gingen maken gingen we eten inslaan, wat voor mij toen extreem veel leek, maar later begreep ik waarom. Na het wandelen van het huis naar het begin van de berg begon onze eerste klim, waarna ik eigenlijk voor mijn doen wel vermoeid was, hoewel dat alleen al een mooie ervaring met een prachtig uitzicht was. Toen mijn “gastvader” ‘Ca va?” vroeg, wist ik er zuchtend en steunend ‘Ca va bien’ uit te brengen. Na mijn persoonlijke fatigue aan de kant te zetten bleek dit eigenlijk een van de beste ervaringen van mijn leven te zijn. Na nog vele uren (Ja, uren) te steunen en kreunen maar vooral plezier te vinden in renwedstrijdjes te houden met het broertje van mijn uitwisseling waren we aangekomen bij de ‘top’ van de berg; de “croix nouvelle”, Waar we letterlijk in de wolken stonden. Hier aangekomen was ik opeens erg blij met de hoeveelheid ingeslagen voedsel. Na een lange reis terug was ik opeens blij (en begripvol) dat mijn gastgezin een dutje van 5 tot 7 doet, onwetend dat ik die dag daarna nog eens een soort gelijke ervaring mee zou maken.